Zo af en toe komt het voor dat ik het moeilijk heb met alles rondom Parkinson. Gelukkig zijn er veel mensen om me heen die dat begrijpen, luisteren en er zijn voor me, maar ik merk ook dat een enkeling niet goed weet te reageren. Van opmerkingen dat ik nog veel kan, dat er mensen zijn die het veel erger hebben of dat er misschien binnenkort wel een nieuw medicijn komt, gaan mijn haren een beetje overeind staan. Wat voel ik me dan onbegrepen. Daar kan ik niets mee en dan val ik stil.
Ik nam me voor om zelf heel alert te blijven als iemand zijn verhaal met mij wil delen en nooit zo te reageren. Nu blijkt nooit wel erg lang, want soms ga ik zelf ook de mist in. Zo ook tijdens het proces van het schrijven van mijn boek. Ik sprak veel met andere mensen die ook met Parkinson te maken hebben, om hun belevingen en ervaringen mee te nemen. Wat ik tot mijn schrik veel tegen kwam, leek een gevoel van moedeloosheid. Een vermoeide of wat lege blik in de ogen en een zucht. Dat raakte me, maar ik vond het moeilijk om dit echt binnen te laten komen en bovendien schreeuwden mijn ideeën, tips en tools in mijn hoofd om aandacht. Een ware wegversperring op de richting van medeleven.
Ik neem je in twee voorbeelden mee naar de gesprekken, die beide een beetje zo verliepen of zo hadden kunnen gaan.(met toestemming van Lotgenoot)
Scene 1
Als SCHRIJVER/coach stap ik opgewekt de kamer binnen met de opzet van het boek in mijn hoofd. Lotgenoot komt moeizaam overeind vanuit zijn stoel. Ik ben zo benieuwd naar zijn reactie op mijn ideeën. Degene die ik vorige week interviewde was enthousiast, dat verwacht ik nu ook.We maken kort kennis, ik vraag hoe het nu gaat en hoelang hij al Parkinson heeft. De antwoorden klinken mat, het valt allemaal niet mee. Een opsomming van de dagelijkse problemen volgt en het klinkt erg zwaar.
Ho, wacht eens, had ik daar nu niet iets over bedacht om positief in het leven te staan ? Ik pak mijn map, blader,- ja en dat kost tijd met die vingers van mij- even kijken. …Wat stond daar ook al weer ? Ja, gevonden !
Dat het stil is geworden aan de andere kant valt me nauwelijks op. Mijn bedenksel trekt en dringt zich op de voorgrond. Ik laat het zien, leg het met een trots gebaar op de tafel. Ik kijk hem verwachtingsvol aan. Hij leest, zucht, schuift het van zich af en zegt: “hier kan ik niks mee.”
BOEM
Dat komt aan. Daar stond ik dan met mijn enthousiasme over je kracht vinden, regie houden en positiviteit. Dit is niet het plaatje wat ik voor ogen had. De stilte knalt door de kamer. Nu ben ik degene die zwijgt. Uhh, tsja, oh…..wat is dit nu? Ik weet even niets te zeggen. Ik denk hard na wat ik nu zal doen, maar realiseer me vervolgens dat ik al te veel heb gedaan.
Doen zonder afstemmen is geen succes. Ik ben te snel gegaan zonder aan te voelen wat Lotgenoot nu ervaart. Dat breng me terug naar het nu. Voor al die moeilijke vragen is het nu niet het juiste moment. Wat moet je daar ook mee als je niet goed in je vel zit? Ik geloof niet dat je dan zit te wachten op allerlei handvatten, maar je wilt gehoord en erkend worden. Hoe zou het gaan om binnen te stappen met een open blik zonder vooropgezet plan?
Ik stap even uit de rol van schrijver en zet mijn coach-pet op. Dezelfde situatie, terug in de tijd, maar nu met een andere insteek.
Scene 2
Als COACH/schrijver stap ik opgewekt binnen, met de opzet van het boek in mijn hoofd, waar Lotgenoot moeizaam overeind komt vanuit zijn stoel.
Ik zie dat dit hem veel moeite kost, voel met hem mee en laat dat gevoel binnen komen. Ik geef aan dat ik zie hoeveel energie het bewegen kost en wat me dat moeilijk lijkt. Het noemen van een klein stukje herkenning is daarbij al genoeg om verbinding te krijgen. Het zorgt voor een begin van verwantschap om begrepen te worden en niet hoeven uit te leggen hoe zwaar dit valt. Dat geeft rust. Als we kennis hebben gemaakt vraag ik hem over welke onderwerpen hij het wil hebben in het kader van het boek. Zijn belemmeringen komen op tafel en het veel willen, maar niet kunnen. Een opsomming van de dagelijkse problemen volgt en het klinkt zwaar.
Oeps, mijn boek dringt zich even op, zal ik ? Maar nee, ik heb toch wat geleerd van scene 1 en luister naar mijn gevoel die nu mee mag doen en zijn beleving wil volgen. Luisteren, afstemmen, checken om vervolgens te komen bij de vraag wat hij dan zo graag zou willen en dit gebeurt allemaal in zijn tempo. Om te beginnen wilde hij nogal wat, zijn wensen waren heel groot, zoals gezond zijn en weer alles kunnen, maar het mag gelukkig toch wel wat kleiner worden. Zelfs zo klein dat we gaan naar dit moment : nu een kopje koffie. Nou, dat lust ik ook wel en zo zitten we buiten in de zon met een bakkie koffie en zelfs een koekje erbij. Als we bewust stil staan bij de waarde van dit moment, zie ik een duidelijke verandering. De ogen leven, de houding straalt meer energie uit. Voor nu is het goed.
