logo-parkinson-doeboek

Gekeurd

Onlangs heb ik een bezoekje afgelegd bij een vriendelijke keuringsarts van de UWV. Hij was begripvol, luisterde, keek en onderzocht om vervolgens te besluiten dat ik volledig arbeidsongeschikt ben. In de brief die dat bevestigde stond dat ik nu 100 % ongeschikt ben voor arbeid.

Dat klinkt niet echt leuk. Ongeschikt betekent onbruikbaar of onbekwaam. Als je dat bent voor 100 % zou je dus kunnen stellen dat ik volledig nutteloos ben. Daar moet ik nog even aan wennen en ik besluit dan maar op de bank neer te ploffen en de hele dag te blijven zitten. Veel meer nutteloze dingen dan tv kijken kan ik even niet bedenken. Een filmpje kijken is wel lekker, maar bij de derde begin ik het nutteloos zijn al zat te worden. Een zwart wolkje vormt zich boven mijn hoofd.

Ondertussen zie ik de planten slap hangen en voor ik het weet sta ik met de gieter in mijn hand. Valt dat ook onder de arbeid waar ik volledig ongeschikt voor ben ? Even proberen…het lukt zelfs zonder te knoeien. Ik ga er dan maar vanuit, dat ik misschien maar voor 99 % niets kan. Dat klinkt toch wel wat beter. Hoera, ik ben toch nog zeker voor 1% nuttig.

Die gedachte voelt anders. De ideeën gaan stromen, want hoe zal ik morgen die ene procent eens gaan invullen of komt er misschien nog een procentje bij ? Waar ben ik nog geschikt voor ? Peinzend loop ik rond en opeens komt er een vlaag van boosheid en verzet in mij op. Als bekend was wat ik allemaal deed, dan zou ik goedgekeurd en beloond worden, misschien zelfs wel een lintje verdienen.

Ik draai het om en verklaar mezelf volledig geschikt voor een meer dan fulltime job. Wat dat vraagt, dat zie ik nog niet iedereen doen.

Mijn taak is namelijk goed voor “mijn Parkinson” te zorgen. Het heeft zich als een soort werkgever aan me opgedrongen en hij vind mij zo volledig geschikt dat hij me niet wil missen. Hij kan ook niet zonder mij en heeft echt steun nodig. De functie is wel wat vaag en het doel is omschreven als in stand houden van de huidige mogelijkheden. Eerlijk gezegd, zit daar volgens mij niet veel toekomst in, maar ik pak het toch maar op.

Helaas bevalt deze functie me niet echt goed. Deze werkgever en ik botsen regelmatig. Ik vind hem maar een wispelturig figuur met een vreemd gevoel voor humor. Blijkbaar vind hij het grappig om me te laten struikelen of mij een paar stappen achteruit te duwen als ik stil sta. Wat hij met het toetsenbord heeft gedaan, weet ik niet, maar soms blijft een toets hangen en rrrrt …..is een deel van mijn werk weg. Ik heb bijzondere pennen gekregen om mee te werken, de letters worden steeds kleiner.

Het wordt tijd dat ik een gesprek met hem aan ga, want ik merk dat hij steeds meer eisen aan me stelt. Wat ik nou zo graag wil laten weten is hoeveel kwaliteiten en vaardigheden je nodig hebt om aan zijn wensen te voldoen. Als dat zichtbaar wordt, gaan we vast positiever met elkaar om. Kijk maar eens naar de opsomming en vul maar aan wat je mist. Dit is volgens mij in ieder geval noodzakelijk :

  • Kenbaar maken wat je nodig hebt en belangrijk vindt
  • Humor gebruiken om te relativeren
  • Geduldig zijn en de tijd nemen die nodig is
  • Structuur en overzicht aanbrengen
  • Jezelf accepteren zoals je bent
  • Bij het moment leven
  • Ontspannen
  • Je eigen grenzen in de gaten houden en ook anderen daar niet overheen laten komen
  • Los laten wat je niet kan veranderen

Nu ik aan het schijven ben, merk ik dat ik eigenlijk wel geschikt ben voor deze taak. Ik doe het toch maar en de ene keer gaat dat beter dan de andere keer, maar steeds vaker is vind ik daar mijn weg in. Ik maak wel veel overuren.

Logisch toch, dat daar geen ander werk bij past ?

Maar stel je nou eens voor dat ik ongeschikt verklaard zou worden om voor “mijn Parkinson” te zorgen. Dat zou nog eens een probleem zijn. Vind maar eens iemand die dit allemaal kan.
Terug kijkend op de keuringsuitslag, stel ik daarom voor om het anders te formuleren :

Volledig geschikt om alle energie aan de ziekte te besteden. Goedgekeurd voor Parkinson.

Dat klinkt wel anders, hè ?

Ga naar de inhoud